طبقه سه

بروز حوادث حوادث طبیعی امری متداول در دنیا و از اقتضائات زیستن در جهان طبیعی است؛ مسئله‌ی مهم اما چگونگی مواجهه اجتماعی با این حوادث است. این توانایی‌های مدنی و امکان‌های جهان اجتماعی است که به ماده‌ی سیل، صورتِ یک بحران فراگیر می‌بخشد یا آن را تا سر حد فرصتی برای همبستگی اجتماعی، بسط کنشگری یاریگری اجتماعی و بازسازی مدنیت اجتماعی ارتقاء می‌دهد و انسان‌ها را از مواهب طبیعی آن برخوردار می‌سازد.

حوزه‌های علمیه به مثابه حاملان آموزه‌های آخرین دین آسمانی، تنها در برابر سعادت اخروی انسان‌ها مسئول نیستند. طلاب و مبلغان اسلامی، بر خلاف آموزه‌های جامعه‌گریزِ همچنان رایج، در برابر دنیا و آخرت جوامع انسانی مسئولند و دستیابی به سعادت اخروی را از معبر بهزیستن دنیوی پی می‌گیرند. امروز و در میانه‌ی بحرانی عام و شامل، حوزه‌های علمیه رسالت و امکانی یافته‌اند تا با مسئله‌ای عام و عینی مواجهه شوند؛ برای کاهش آلام افراد آسیب دیده اقدام نمایند و رسالت توحیدی، مسئولیت مکتبی و وظایف انسانی خود را به انجام برسانند.

در این ماه عظیم که دل‌ها به مناجات با الله، متبهج و زبان‌ها به صلوات بر محمد و آل محمد (ص) مترنم است، ما طلاب بیش از دیگران، مسئول عمل به مضامین این قرآن صاعدیم. مگر نه این است که به ما توصیه شده در این ماه بزرگ، هر روز هنگام زوال بخوانیم «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اعْمُرْ قَلْبِی بِطَاعَتِکَ وَ لا تُخْزِنِی بِمَعْصِیَتِکَ وَ ارْزُقْنِی مُوَاسَاةَ مَنْ قَتَّرْتَ عَلَیْهِ مِنْ رِزْقِکَ بِمَا وَسَّعْتَ عَلَیَّ مِنْ فَضْلِکَ وَ نَشَرْتَ عَلَیَّ مِنْ عَدْلِکَ». مگر نه این است که خواندن و زمزمه، مقدمه‌ی عمل به این مضامین والاست تا مانع زوال ارزش‌های توحیدی و کرامت انسان‌ها شویم؟ مگر نه این است که بر حسب این فراز از صلوات شعبانیه، در قاموس محمد و آل محمد(ص)، عمرانِ حیاتِ معنویِ قلوب و رهایی از خواری معصیت در کنار همدلی با مستضعفین معنا و امکان دارد؟ مگر نه این است که در سپهر توحیدیِ آموز‌های محمد و آل محمد(ص)، معنویت و مواسات، مواسات و مساوات و مساوات و عدالت، یکپارچه و توأمان با هم معنا و امکان دارد؟ مگر نه این است که ما مسئولیم تا با مواسات، به نشر عدل الهی در جامعه انسانی یاری رسانیم و وسعت و توسعه‌ی فضل الهی را باعث شویم؟

مگر نه این است که رسالت سربازی امام عصر(عج) بر دوش ما سنگینی می‌کند؟ مگر نه این است که امروز بیش از هزار سال از گفتار مبارک آن امام غایب(عج) می‌گذرد که در پاسخ به علی بن مهزیار درباب علت فراق فرمود: «تحیرتم علی الضعفا»؛ آیا امروز نمی‌بینیم حیرت فراگیر ضعفا و مستضعفینی را که سیل خانه و کاشانه‌شان را ویران کرده و زبانِ دشمنان خدا را به امید ویرانی ایمان مردم گشوده است؟

امروز روز جهاد در راه خداست. امروز روز آن است که آرزومندان دفاع از کیان مذهب و حرم، بار دیگر به دفاع از اهداف مذهب، به دفاع از انسانیت و انسان برخیزند. روزی است که رسالت دفاع از حریمِ کرامت انسانی بر دوش ما نهاده شده و هیهات که در هنگامه‌ی جهاد به زمینِ سستی و بهانه‌های بی‌حاصل بچسبیم؛ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ انْفِرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْض؟(سوره توبه، آیه 38)

پ.ن: در همین رابطه ن.ک به: درباره کنشگری طلاب جوان در میدان خدمت اجتماعی