طبقه سه

بایگانی نوشته‌هایم در شبکه‌های اجتماعی

🔻در انتخاباتِ شوراهای اخیر، طیفی از نیروهای اجتماعی وارد میدان انتخابات شدند که در سر جمع گفتارها، تبلبغات و ایده‌های خود، طرحی از یک سیاست اجتماعی متناسب با انقلاب اسلامی را به دست دادند. آن‌ها عمیقاً متوجه سیاست‌زدگی کنونی ما بودند اما آن را با ارجاع به چاله سیاست‌گذاری و تخصص‌گرایی چاره نکردند. آن‌ها تفاوت سیاست و خط‌مشی، پالسی و پالتیک را به خوبی درک کردند و امر سیاسی و مبارزه اجتماعی را به راه‌حل‌های تخصصی و کارکارشناسی تقلیل ندادند. آن‌ها تلاش نمی‌کردند زبان سیاستی را بر زبان سیاسی تفوق دهند و این خیلی مهم است.
🔻این مهم است که گمان نمی‌کردند بی‌عدالتی با برنامگی و خمودگی آمده و با برنامه و کار جهادی (پُرکاری) از میان می‌رود. می‌گفتند وضع موجود ذینفعانی دارد که برای تغییر آن، مقدم بر برنامه و راه‌حل‌های تخصصی و یا بسیار تخصصی و بسیار میدانی، باید ایده، عزم و گفتاری برای درگیری با این طبقه ذینفع داشت.
🔻از بن دندان به ایده انقلاب اسلامی باور داشتند؛ با صراحت و بدون شرمندگی از #جنگ_فقر_و_غنا یا #عقب‌ماندگی_در_عدالت سخن می‌گفتند. این گونه نبود که در عمل، حرف‌های اصلی و اصیل انقلاب اسلامی را غیرکارشناسی و غیرتخصصی بدانند.  پسرخوب و با اخلاقِ جناح راست نبودند و سخن گفتن از «طبقه مرفه جدید»، «نابرابری» و عدالت، «سرمایه‌داری»، «محافظه‌کاری»، «تحجر مذهبی»، «مردم»، «جمهوریت» و «قله‌های ثروت»، «دره‌های فقر» و «فاصله فقیر و غنی» را نه بی‌اخلاقی که عین اخلاق و عرفان و معرفت سیاسی می‌دانستند.
🔻با مردم قهر نبودند و با ترجیح زبان کارشناسی را به زبان مردمی، در عوالم ماقبلِ سیاست و جامعه سیر نمی‌کردند. با احزاب و جناح‌های سیاسی مرزی روشن و تمایزی حداکثری داشتند و مفهوم «جبهه انقلاب» را پشت قباله طیف‌های متنوع جناح راست  نمی‌دانستند.
در روزگاری که به سیاست و سیاست‌مداران امیدی نیست؛ امید ما به اینان است که آمدند، بودند، ماندند و در روزگاری که میدان سیاست بیش از همیشه ناسوتی و امتناع گونه شده، تک درختِ استوارِ امید را آبیاری کردند.

🔻مگر مهم است چه حاصل شده است؟ آنان که به کرسی شورا رسیدند، میدانی بزرگ‌تر برای خدمت و بسط اجتماعی و شهری ایده انقلاب یافته‌اند و آنان که نرسیدند، راهی بس ارزشمند برای کنشگری مدنی و امیدواری انقلابی گشودند.
🔻جایی در نهج‌البلاغه آمده است امیر مؤمنان که جان‌ها به فدایش باد، فرموده: کَانَ لِی فِیمَا مَضَى أَخٌ فِی اللَّه وَ کَانَ یُعْظِمُهُ فِی عَیْنِی. مهم‌ترین دستاوردهای انقلاب اسلامی همین است. انقلاب اسلامی نه فقط « أَخٌ فِی اللَّه، فِیمَا مَضَى» که «أَخوان فِی اللَّه، فِیمَا بَقى» به ما داده است.
آن روز که خمینی ما را به جنگ فقر و غنا فرا می‌خواند و چنین نوشت: «دست و بازوی همه عزیزانی که در سراسر جهان کوله بار مبارزه را بر دوش گرفته‌اند»؛ از آن روز، امروز و هر روز، همه کسانی که دست و بازو به بوسه‌ی روح خدا بسپرند در چشم ما بزرگ خواهند بود.

پ.ن:
صفحات چندی از این دوستان را تگ کرده‌ام. پست های انتخاباتی‌شان را ببینید و بخوانید؛ مملو از حرف‌هایی است که نوشتم.
تصویر اثری است از شهید چمران.
به نقل از جامعه‌گردی
https://www.instagram.com/p/CQd5Xbwhf83/?utm_medium=share_sheet