طبقه سه

طی نزدیک به یک سال اخیر (مرداد 02 تا تیر 03) به دلیل پاره‌ای مشکلات فنی و برخی گرفتاری‌ها نتوانستم این صفحه را به روز کنم.

به خواست و یاری خدا این پایگاه از این به بعد، دوباره با همان کارکرد و خط‌مشی پیشین به روز خواهد شد.

مطالب یک سال اخیر نیز به تدریج بارگزاری می‌شود. در این مدت صفحات شبکه‌های اجتماعی (تلگرام@tabagheh3_ir، اینستاگرام  @namkhahmojtaba و توییتر @Namkhah1سابق) کم و بیش به روز شده و در آینده نیز فعال خواهد بود.

امروز درست یازده سال، یعنی بیش از چهار هزار روز است که آن‌چه درباره مسائل مختلف می‌نویسم یا می‌گویم را در طبقه سه بازنشر و بایگانی می‌کنم. این نوشته‌ها، انتخاب مسئله‌ها و مفهوم‌هاشان، اگر چه بر اساس یک طرح قبلی بود اما این طرح روزاروز روشن‌تر و مبسوط‌تر شده است.
روز نخست با الهام از عنوان کتاب «ارزیابی‌های شتاب‌زده» جلال آل‌احمد، وبلاگ و رویکرد کلی آن را این گونه معرفی کردم: «ارزیابی‌های شتاب‌زده یک طلبه»؛ بعد از قریب به یازده سال، همچنان این جمله را وصفِ این صفحه می‌دانم:

سعی می‌کنم بیشتر از مباحث نظری و انتزاعی، به «ارزیابی» بها بدهم.

برای پرداختن به مسائل انضمامی ناگزیر از پذیرش میزانی از «شتاب‌زدگی» هستم.

و در نهایت این که می‌کوشم از دریچه «جهان طلبگی» به مسئله‌ها نگاه کنم.

پ.ن:
وبلاگ http://tabagheh3.ir
اینستاگرام @namkhahmojtaba
تلگرام @tabagheh3_ir
توییتر @namkhah1

اگر #طبقه_سه را می‌پسندید ...

بایگانی "جامع" و ده‌ساله نوشته‌ها و گفته‌هایم، که می‌کوشم «غایت»، «موضوع» و یا «مسئله»شان «انقلاب اسلامی اکنون» باشد را در #وبلاگ_طبقه_سه به آدرس http://tabagheh3.ir دنبال کنید.

نوشته‌های مختصرترِ شبکه‌های اجتماعی را در صفحه‌های زیر ببینید:
اینستاگرام @namkhahmojtaba
تلگرام @tabagheh3_ir
توییتر @Namkhah1

نقدها و نظرها را در شبکه‌های اجتماعی منتقل کنید یا به

namkhahmojtaba@gmail.com
ایمیل بزنید.
ممنون بابت همراهی و نقد.

همه کسانی که زمانی از زندگی خود را صرف فکر کردن و انتشار آن می‌کنند نیازمند آن هستند تا همواره همه گفته‌ها و نوشته‌های خود را برای تکامل‌بخشیدن به استدلال‌هاشان و برای مراقبه‌ای مستمر پیش روی خود داشته باشند؛ چه بهتر که این آرشیو جامع پیش‌روی مخاطبان آن نوشته‌ها باشد. نوشتن گونه‌ای از اندیشیدن و تلاشی برای رشد کردن است. وقتی همه آن‌چه گفته و یا نوشته‌ایم را یک‌جا پیش‌روی خود و مخاطبانِ اندک یا بسیارمان داشته باشیم، گنجینه‌ای در اختیار داریم که کمک خواهد کرد حرف تکراری، بیهوده، تأمل نشده و یا متناقض نزنیم. مخاطبانی خواهیم داشت که ممکن است زیاد نباشند اما نقدها، ناهمخوانی‌ها و کاستی‌های‌مان را تذکر خواهند داد و با چنین امکان و وضعیتی، فرصت رشد و تکامل خواهیم داشت. در این تمام این ده‌سال، این وبلاگ این پنجره سرد و بی‌روح برای من چنین کارکردی نیز داشته است.   

طی یک سال اخیر، به رغم تلاش برای حفظ وبلاگ طبقه سه به عنوان آرشیو جامع نوشته‌هایم، برخی متن‌ها را در صفحات مجازیِ پلتفرم‌های اجتماعی منتشر می‌کردم که فرصت بازنشر آن‌ها در وبلاگ دست نمی‌داد. احساس می‌کنم این کار لازم است چرا که شبکه‌های اجتماعی، حتی اگر صفحاتی که ایجاد می‌کنیم پایدار باشد، امکان چندانی برای آرشیو، انباشت و بازیابی مضامین، مفاهیم و استدلال‌ها ندارد. به همین خاطر تلاش می‌کنم به مرور گزیده‌ به نسبتطب جامعی از گفته‌ها و نوشته‌هایم در اینستاگرام، تلگرام و توییتر را تحت عنوان «بایگانی نوشته‌هایم در شبکه‌های اجتماعی» در این وبلاگ بازنشر و بایگانی کنم. این نوشته‌ها در بخش موضوعات و کلمات کلیدی با همین عنوان قابل دسترسی است.

درست ده سال قبل در چنین روزی بود که تجربه کمتر از یک دهه فعالیت مسجدی، کار فرهنگی، فعالیت خبرنگاری و سپس روزنامه‌نگاری و دست‌آخر فعالیت‌های محدودِ سیاسی را جمع‌بندی و مرور کردم و درست در شرایطی که از ناکارآمدیِ تجربه‌های پیشین ملول و از در اختیار داشتن امکان بیان در رسانه‌های رسمی به کلی ناامید شده بودم، برای طی آن‌چه مسیر بایسته در آینده می‌دانستم، این وبلاگ متولد شد.

«به چه اندیشیدن» در محاق «چگونه اندیشیدن»

امروزه و در برنامه‌های‌ آموزشی رایج در محافل حزب‌اللهی، بحث­های پر حجمِ بسیاری در باب مباحث معرفت‎شناسی به چشم می‌خورد. برنامه‌های آموزشی و مطالعاتی فراوانی درباره شبهات احتمالی و فلسفه­‌ی همه­‎ چیز. برنامه‌هایی که طی مخاطبان آن مرتباً به مبانی نظری امور مختلف می­‌اندیشند. این دوره­‌ها و برنامه‌های آموزشی متعدد و متراکم، اغلب در پی آن هستند که ما را در برابر شبهاتِ موجود و آینده آماده کرده و جهانِ بینشی و جهان­‌بینی ما را مستدل سازند. نمی­‌توان انکار کرد داشتن آمادگی معقولی در این زمینه­‌ها، اگر در جای خود قرار گیرد، بی فایده نخواهد بود. مسئله اما آن‌جاست که هم‌چون وضع کنونی از حد خود خارج ­شده و انتزاعی­‌اندیشی را ایجاد، تشدید و مستدل می‌سازد. مسئله­‎ی مهم و نیاز کنونی ما بیشتر ازآن‎که چگونگی و «روش» فکر کردن باشد، «موضوع» آن است. «چگونه فکر کردن» مهم است اما نه آن­‎قدرها که «به چه فکر کردن» فراموش­‎مان شود.