طبقه سه

در حاشیه بازخوانی تجربه‌ی فساد ستیزی هفته‌نامه صبح

حضور مغتنم جناب نصیری در برنامه تلویزیونی جهان‌آرا و بازخوانی تجربه‌ی عدالت‌خواهی بسیار مایه‌ی مسرت و اغتنام است. چرا که ایشان را نماد «عدالت‌خواهی برای عدالت‌خواهی» می‌دانیم: السلام علی من یخدم الحق لذات الحق.

اگر چه کار جناب نصیری، از دهه‌ی هفتاد تا کنون نتوانسته امثال غرضی‌ها را از گردونه‌ی ناکارآمدی‌های نظام جمهوری اسلامی کنار بگذارد؛ و از علاقه‌ی محافظه‌کاران به امثال غرضی و حتی خود جناب غرضی بکاهد؛ نصیری و «صبح» او اما بنیان‌گذار مسیری مؤثر بود. در تأثیر این مسیر همین بس که بخشی از جناح راست، با یک عقب ماندگی طبیعی بیست‌ساله، به تقلیدی ناشیانه از این روند می‌پردازد و با برپایی کنفرانس‌های افشاگرانه‌ی دم انتخاباتی علیه رقیبان سیاسی خود‌، می کوشند خود را صبح نو جا بزند و ... .

هیچ‌گاه گمان نمی‌رفت از رونق عهد شباب‌ جناب نصیری کاسته شده باشد اما به هر حال، همه‌ی ما، شاید به اقتضای قرار داشتن در عهد شباب، از جایگزینی «صبح» و «سمات» دلگیر بودیم. اکنون که می‌بینیم آن دلگیری ها از دل‌های کوچک ما بوده و جناب‌شان همچنان در میدانند. 

از همین روی جا دارد از ایشان و از همه‌ی علاقه‌مندان به همه‌ چیز انقلاب اسلامی – عدالت- بپرسیم: «استلزامات، مفاهیم و مسیرهای امروز عدالت‌خواهی چیست؟» آیا تکرار تجربه‌ی دو دهه قبل هفته‌نامه صبح، آن‌هم با اغراضی معطوف به کسب قدرت، در انجام واجبات اجتماعی و عدالت‌خواهانه‌مان مجزی و مکفی است؟